herb Eygird
Blazon: W polu czerwonym, na mieczu srebrnym łękawica. Klejnot: trzy pióra strusie.
Alfred Znamierowski podaje w opisie: krzyż zamiast miecza.
Ejgirda I
Ryszard Jurzak podaje dla W polu czerwonym, z mieczem srebrnym pod łękawicą. Klejnot: trzy pióra strusie..
Ejgird II
Blazon: W polu czerwonym, na łękawicy srebrnej miecz. Klejnot: trzy pióra strusie.
Herbowni: Ejgird, Eygird, Ejgierd, Ejgerd, Eygird.
Niektóre opracowania podają nazwiska: Ejgiert, Ejgirt, Eygirt. Wymiana litery "d" na "t" nastąpiła u niektórych autorów w XIX wieku i jest uznawana za błąd. Podobnie jest przy zamianie "d" na "t" w nazwie herbu.
Z nich: Jan Ejgird (Ejgirdowicz) cytowany w Metryce WXL z 1528 roku, inaczej zwanej Rejestr Wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1528 roku, pieczętował się herbem Ejgird II. Wiadomości o rodzie i herbie znajdziemy w Herbarzu szlachty polskiej T.3, napisanym przez Seweryna Uruskiego, wydanym w 1906 roku.
herb Oderski Baron
Inna nazwa: odmiana Gryf
Żródła:
Herby Polskie
Herby Polskie
"Herbarz Polski - od średniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl
herb Ejgird w "Wikipedii"
Herby Polskie
Herby szlachty polskiej